Verhaal || De magische granaatappel

Er waren eens drie broers die veel van avonturen hielden

Zij besloten op reis te gaan, ieder in een andere richting, naar een ander land en ze spraken af elkaar over tien jaar weer op dezelfde plek te ontmoeten. Ieder zou dan iets heel bijzonders van zijn reis meebrengen.

De oudste broer vertrok naar het oosten; daar zag hij magiërs, jongleurs en acrobaten. Eén van de magiërs had een magisch vergrootglas waarmee hij alle uithoeken van het koninkrijk kon bekijken en zelfs nog verder! De broer, die dit wel een heel bijzonder voorwerp vond, kocht het om mee te nemen naar huis. De tweede broer reisde naar het westen en kwam terecht in een land van tapijtverkopers. Op een dag kwam hij langs een oude tapijtverkoper die zijn waren aan de man bracht. De jongen bleef een tijdje staan kijken naar de stapels kleurige tapijten en terwijl hij daar stond begon één van de onderste tapijten te bewegen.

De handelaar fluisterde hem toe dat dit een magisch tapijt was en dat het iemand kon brengen waarheen hij maar wilde. Dat is bijzonder, dacht de broer en hij kocht het tapijt. De jongste broer ging naar het zuiden, naar een land dat bekend stond om zijn uitgestrekte wouden. Daar ontdekte hij op een dag in een bosje een boom die er totaal anders uitzag dan alle andere bomen eromheen. De boom was overladen met oranjerode bloesems en zo ongelooflijk mooi! Toen hij dichterbij gekomen was zag de jongen dat er één enkele granaatappel aan de boom hing. Hij strekte zijn hand uit om hem te pakken en de vrucht viel in zijn hand, tegelijkertijd barstte op dezelfde plek een nieuwe bloem open. De jongste broer begreep dat dit een magische granaatappel moest zijn, maar hij vroeg zich wel af welke magische gaven het fruit dan zou hebben. Hij stopte de granaatappel in zijn zak om hem mee naar huis te kunnen nemen en toen hij weer opkeek was de bijzondere boom verdwenen. Toen de broers elkaar weer ontmoetten lieten zij elkaar hun bijzondere souvenirs zien.

De oudste pakte zijn magisch glas en zag meteen, in een afgelegen koninkrijk een ziekelijke prinses die stervende was. “Snel, snel, op mijn vliegend tapijt,” zei de middelste broer en het tapijt bracht ze in een paar seconden naar het afgelegen koninkrijk. Daar hoorden ze dat de koning had besloten dat degene die zijn dochter kon redden met haar zou mogen trouwen. De jongste broer vroeg of hij het mocht proberen. Hij sneed de granaatappel open en gaf de prinses de sappige pitjes te eten. Al snel begon zij zich beter te voelen en kwam er weer wat kleur op haar wangen. De koning was uitzinnig van vreugde! Maar….. de broers begonnen te ruziën over wie haar nu eigenlijk gered had. ” Als ik mijn magische glas niet gehad had’, zei de oudste, ” dan hadden we nooit van de prinses geweten.” ” Als we niet op mijn tapijt hierheen hadden kunnen vliegen, waren we nooit op tijd gekomen,” zei de tweede. “Maar mijn magische granaatappel heeft haar uiteindelijk beter gemaakt”, zei de jongste. De koning, die een wijs man was, vroeg aan zijn dochter wie er het meest in aanmerking kwam om met haar te trouwen.

De prinses stelde iedere broer een vraag. “Is er iets aan jouw vergrootglas veranderd,sinds je hier gekomen bent?” vroeg ze de oudste broer. “Nee,” antwoordde hij. Zij richtte zich tot de middelste broer: “Is er iets aan jouw tapijt veranderd sinds je hier bent?” “Nee'” antwoordde hij. “Is er iets aan jou magische granaatappel veranderd?” vroeg ze de jongste. “Ja,” antwoordde deze,” Hij is niet langer heel, want ik heb jou de helft gegeven.” “Ik zal met de jongste broer trouwen,” zei de prinses, “hij heeft de meest bijzondere daad gedaan door iets van zichzelf weg te geven en te delen.” En zo gebeurde het, het werd een fantastische bruiloft, met een groot feest. En alle drie de broers bleven in het land en werden adviseur van de koning.