Verhaal || De Eerste Sjofar

Heel vroeger was het niet zo moeilijk iedereen op de hoogte te brengen van belangrijk nieuws.

De mensen woonden dicht bij elkaar en de stadsomroeper las gewoon op elke straathoek met luide stem het nieuws voor.

Nu was het natuurlijk niet nodig dat iedereen op de hoogte was van alle nieuws, maar sommige dingen waren toch zo belangrijk dat iedereen het moest weten! Bijvoorbeeld het begin van een nieuw jaar! Enoch, die vroeger stadsomroeper was geweest zat met z’n handen in het haar, hij wist niet hoe hij iedereen op tijd zou kunnen bereiken en hij ging te rade bij de Eeuwige. Het antwoord was: ‘Ga op zoek naar een instrument dat iedereen wakker schudt en laat luisteren als je roept dat het nieuwe jaar eraan komt.’ Enoch ging op pad. De volgende dag kwam hij terug met twee stenen, hij sloeg de stenen tegen elkaar en dat maakte een reuze kabaal. ” Wat vindt U hiervan?” vroeg hij, “is dit niet geschikt?” Maar de Eeuwige zei dat Enoch toch iets anders moest zoeken want de stenen maakten alleen maar kabaal en het nieuwe jaar was een tijd voor mooie geluiden. Enoch ging weer op zoek. Een dag later kwam hij terug met een gong. ” Luister eens was een prachtig geluid dit instrument maakt”, zei hij en hij sloeg op de gong. Die gaf inderdaad een heel mooi geluid. Maar de Eeuwige was nog niet tevreden, eigenlijk vond hij het helemaal geen goed instrument om het nieuwe jaar mee aan te kondigen. ” De gong klinkt wel mooi” zei Hij,” maar je moet geen instrument gebruiken wat van ijzer is gemaakt om te vertellen dat er een nieuw jaar begint. Van ijzer worden wapens gemaakt en het nieuwe jaar is een tijd voor vrede, niet van oorlog. Zoek nog maar even verder” Opnieuw ging Enoch op pad………..
Toen hij de volgende dag terug kwam had hij een harp bij zich.’ Nou moet U toch eens luisteren wat een prachtig instrument dit is; het is niet van ijzer gemaakt en het klinkt echt geweldig”. Maar weer was de Eeuwige niet tevreden. De harp was inderdaad niet van ijzer gemaakt en klonk prachtig, maar het geluid was veel te zacht om iedereen wakker te schudden en te laten luisteren. Nee, Enoch was nog niet klaar met zijn zoektocht en hij ging weer op pad. Nu kwam hij terug met een gouden trompet.” Luister naar dit instrument”, zei hij,”Dit moet gewoon goed zijn, het is niet van ijzer gemaakt, klinkt prachtig maakt genoeg geluid om van de ene bergtop tot de andere te reiken om het nieuwe jaar aan te kondigen!” “Deze gouden trompet is inderdaad prachtig,” zei de Eeuwige,” maar toch niet goed genoeg om het nieuwe jaar aan te kondigen. En dat komt doordat deze trompet door mensenhanden is gemaakt en het nieuwe jaar is niet een tijd om te pronken met iets dat mensenhanden hebben gemaakt. Het nieuwe jaar is er voor iedereen, zowel de mensen als de dieren. Je moet zoeken naar iets dat voor ons allemaal geschikt is..” Enoch ging weer op pad. De volgende dag was hij en beetje laat, buiten adem kwam hij tenslotte aanrennen. ” Hier is mijn instrument,” zei hij,”Het is een ramshoorn. Hij ziet er niet zo mooi uit als de gouden trompet. Klinkt niet zo mooi als de harp, maar z’n klank is goed, het is geen wapen, hij klinkt luid genoeg en is niet door mensenhanden gemaakt. Er is alleen een klein probleempje. Het was niet zo moeilijk om uit de andere instrumenten geluid te krijgen, maar met deze ramshoorn, deze sjofar, lukt dat bijna niet. Ik moet echt blazen en blazen en dan komt er eindelijk een toon uit en als ik geluk heb misschien nog een,. Ik zou wel willen dat het gemakkelijker ging. De Eeuwige lachte tegen Enoch en zei” Dit is precies het juiste instrument om iedereen in de wereld te laten weten dat en een nieuw jaar gaat beginnen en Hij leerde Enoch om op de hoorn te blazen. Net op tijd om het nieuwe jaar aan te kondigen! Tekiaaaaaaaaaaaaa, sjewaaaariem, terrrrrrroea……………..!!!

Verhaal || De magische granaatappel

Er waren eens drie broers die veel van avonturen hielden

Zij besloten op reis te gaan, ieder in een andere richting, naar een ander land en ze spraken af elkaar over tien jaar weer op dezelfde plek te ontmoeten. Ieder zou dan iets heel bijzonders van zijn reis meebrengen.

De oudste broer vertrok naar het oosten; daar zag hij magiërs, jongleurs en acrobaten. Eén van de magiërs had een magisch vergrootglas waarmee hij alle uithoeken van het koninkrijk kon bekijken en zelfs nog verder! De broer, die dit wel een heel bijzonder voorwerp vond, kocht het om mee te nemen naar huis. De tweede broer reisde naar het westen en kwam terecht in een land van tapijtverkopers. Op een dag kwam hij langs een oude tapijtverkoper die zijn waren aan de man bracht. De jongen bleef een tijdje staan kijken naar de stapels kleurige tapijten en terwijl hij daar stond begon één van de onderste tapijten te bewegen.

De handelaar fluisterde hem toe dat dit een magisch tapijt was en dat het iemand kon brengen waarheen hij maar wilde. Dat is bijzonder, dacht de broer en hij kocht het tapijt. De jongste broer ging naar het zuiden, naar een land dat bekend stond om zijn uitgestrekte wouden. Daar ontdekte hij op een dag in een bosje een boom die er totaal anders uitzag dan alle andere bomen eromheen. De boom was overladen met oranjerode bloesems en zo ongelooflijk mooi! Toen hij dichterbij gekomen was zag de jongen dat er één enkele granaatappel aan de boom hing. Hij strekte zijn hand uit om hem te pakken en de vrucht viel in zijn hand, tegelijkertijd barstte op dezelfde plek een nieuwe bloem open. De jongste broer begreep dat dit een magische granaatappel moest zijn, maar hij vroeg zich wel af welke magische gaven het fruit dan zou hebben. Hij stopte de granaatappel in zijn zak om hem mee naar huis te kunnen nemen en toen hij weer opkeek was de bijzondere boom verdwenen. Toen de broers elkaar weer ontmoetten lieten zij elkaar hun bijzondere souvenirs zien.

De oudste pakte zijn magisch glas en zag meteen, in een afgelegen koninkrijk een ziekelijke prinses die stervende was. “Snel, snel, op mijn vliegend tapijt,” zei de middelste broer en het tapijt bracht ze in een paar seconden naar het afgelegen koninkrijk. Daar hoorden ze dat de koning had besloten dat degene die zijn dochter kon redden met haar zou mogen trouwen. De jongste broer vroeg of hij het mocht proberen. Hij sneed de granaatappel open en gaf de prinses de sappige pitjes te eten. Al snel begon zij zich beter te voelen en kwam er weer wat kleur op haar wangen. De koning was uitzinnig van vreugde! Maar….. de broers begonnen te ruziën over wie haar nu eigenlijk gered had. ” Als ik mijn magische glas niet gehad had’, zei de oudste, ” dan hadden we nooit van de prinses geweten.” ” Als we niet op mijn tapijt hierheen hadden kunnen vliegen, waren we nooit op tijd gekomen,” zei de tweede. “Maar mijn magische granaatappel heeft haar uiteindelijk beter gemaakt”, zei de jongste. De koning, die een wijs man was, vroeg aan zijn dochter wie er het meest in aanmerking kwam om met haar te trouwen.

De prinses stelde iedere broer een vraag. “Is er iets aan jouw vergrootglas veranderd,sinds je hier gekomen bent?” vroeg ze de oudste broer. “Nee,” antwoordde hij. Zij richtte zich tot de middelste broer: “Is er iets aan jouw tapijt veranderd sinds je hier bent?” “Nee'” antwoordde hij. “Is er iets aan jou magische granaatappel veranderd?” vroeg ze de jongste. “Ja,” antwoordde deze,” Hij is niet langer heel, want ik heb jou de helft gegeven.” “Ik zal met de jongste broer trouwen,” zei de prinses, “hij heeft de meest bijzondere daad gedaan door iets van zichzelf weg te geven en te delen.” En zo gebeurde het, het werd een fantastische bruiloft, met een groot feest. En alle drie de broers bleven in het land en werden adviseur van de koning.